Iedereen zou een succesvolle fotograaf moeten kunnen worden. Dat is de belangrijkste motivatie voor Emma Svensson. Ze begon 20 jaar geleden met het fotograferen van concerten. In een wereld die werd gedomineerd door mannen nam niemand haar serieus, maar ze bewees ieders ongelijk. Ze begon haar eigen website, die uitgroeide tot een bureau dat succesvolle fotografen vertegenwoordigt en ze had haar eigen fotografiebedrijf dat voornamelijk vrouwelijke fotografen in dienst had. Zelfs in haar vrije tijd verlegt ze grenzen; door de hoogste bergen in Europa te beklimmen bewijst ze dat vrouwen alles kunnen bereiken wat mannen ook bereiken: “Vrouwen zouden niet moeten denken dat ze ondergeschikt zijn aan mannen.”
Ze weet nog goed wanneer haar liefde voor fotografie begon: “Toen ik elf jaar oud was vond ik de videocamera van mijn ouders. Het was mijn favoriete speelgoed. Ik wilde regisseur worden.” Maar de andere bewoners in het kleine Zweedse dorpje waar ze woonde raadden haar aan om geen carrière in de fotografie na te streven vanwege de competitiviteit. Het zou moeilijk worden om er van rond te komen. “Dus ik maakte jarenlang geen foto's. Toen ik in 2002 naar een concert ging naam ik een camera mee en hoewel ik nog nooit een concert had gefotografeerd, wist ik zodra ik begon dat dit hetgeen was wat ik wilde doen. Het was liefde op het eerste gezicht.”
Het internet was in opkomst. “Er waren veel websites met tekst over muziek, maar deze bevatten niet veel foto's, dus ik begon een website. Een vrouwelijke fotograaf zijn in een wereld die werd gedomineerd door mannen van middelbare leeftijd was toen erg moeilijk. Niemand nam mij serieus, ze zeiden niet eens gedag. Omdat ik een vrouw was mocht ik niet backstage, waar de mannen rondhingen, komen.
Maar ik slaagde erin om meer en meer foto's op mijn website te plaatsen en ik vroeg andere jonge, ambitieuze fotografen om met mij mee te doen. Dat bleef niet onopgemerkt: kranten en tijdschriften begonnen onze foto's te gebruiken en we werden een succesvol bureau. De oudere fotografen haatten ons. Vijftien jaar op rij wonnen onze fotografen prijzen voor de beste concertfoto's. Sommigen van hen zijn ontzettend succesvolle fotografen geworden, andere zijn foto-editors geworden of werken voor galerieën. Ik ben er trots op dat ik een klein onderdeel ben van hun succes.”
Als fotografie docent merkte ze dat hoewel 80 procent van de studenten vrouw was, na het afstuderen 95% van de banen in de fotografie naar mannen ging. “De agenten en mensen die fotografen in dienst namen waren allemaal mannen. Ik verzette mij tegen dit vooroordeel en probeerde hier bewustzijn over te creëren. Dit leverde mij problemen op, maar het was het waard. Jonge vrouwelijke fotografen bedanken mij hier zelfs voor. Het gaf hen de kracht om een carrière als fotograaf na te streven.”
Een ander moment dat het leven van Emma veranderde was toen ze de film ‘Everest’ keek terwijl ze in het vliegtuig zat. “Ik vloog naar Nieuw-Zeeland. De film inspireerde mij net zo als mijn eerste concertfoto's dat hadden gedaan. Ik wist gewoon dat ik een berg moest gaan beklimmen. Mensen - zelfs mijn vriend van toentertijd - zeiden dat ik het niet moest gaan doen. Ze zeiden dat bergbeklimmen veel te gevaarlijk is voor vrouwen. Maar ik deed het toch. Nadat ik de hoogste berg van Europa had beklommen wist ik dat ik dit wilde blijven doen. Dus ik stelde een doel voor mijzelf: de hoogste bergen van Europa binnen één jaar beklimmen. En dat deed ik. En nog meer: Ik beklom 61 bergen.”
Vandaag de dag verdeelt ze haar tijd tussen fotografie en bergbeklimmen. “De helft van mijn tijd fotografeer ik en de andere helft spendeer ik in de bergen.” Ze wordt nog steeds geconfronteerd met veel vooroordelen: “Als je opgroeit als vrouw word je opgevoed met het idee dat je angstig moet zijn voor dit soort avonturen. Het is gevaarlijk om alleen te reizen, om avontuurlijke dingen te doen. Ik weigerde dat te accepteren. Ik reis naar afgelegen plekken en ik ben nooit bang geweest. Omdat je een vrouw bent hoeft het niet te betekenen dat je niet het maximale uit je leven kunt halen.”
Ze heeft haar eigen studio met enkel vrouwelijke collega's. “Ik had 12 mensen in dienst, maar met bergbeklimmen is dat lastig geworden. Dus ik heb er nog drie: een planner, een fotograaf en een assistent en ik begeleid ook nog stagiairs. Toen ik nieuwe mensen aannam, waren uit de 100 brieven de brieven die vrouwen hadden geschreven de beste. Een fotograaf zijn kan eenzaam zijn, dus het is fijn om in een team te werken, elkaars werk te beoordelen en andere meningen te horen.”
Ze werkte een jaar geleden voor het eerst met de Panasonic LUMIX camera's. “Ik probeerde de Panasonic LUMIX S1R. Ik was zeer onder de indruk van de kwaliteit van de foto's: het was een openbaring! Als ik bergen ga beklimmen gebruik ik een Panasonic LUMIX GX9. Ik hang de camera om mijn nek, omdat ik hem nauwelijks zou gebruiken als deze in mijn rugzak zou zitten, dus het moet een hoop doorstaan: regen, sneeuw en het botsen tegen de rotsen. En hij werkt zelfs na een jaar in echt lastige omstandigheden nog steeds perfect.”
Emma Svensson
Emma Svensson begon in 2002 als fotograaf en fotografeerde muzikanten, concerten en maakte naam in de modefotografie. Naast haar wereldrecordpoging om 61 bergen in Europa te beklimmen leidt ze een drukke studio waar een aantal vrouwelijke fotografen voor haar werken. Ze streeft ernaar om voor vrouwen een gelijke positie en verandering in de fotografiewereld te bewerkstelligen en ze is gepassioneerd om anderen te inspireren om hun dromen na te jagen.
